‘Ik weet dat ik een knappe jongen ben. Aan aandacht heb ik geen gebrek. Mijn laatste vriendin werd daar behoorlijk onzeker van.’
Vriend S. is interieurontwerper en hij ziet er ook zo uit. Wat hij me vertelt, geloof ik. Anders was het geen vriend. Soms hoop ik dat hij tegen me liegt. Wat hij in een maand meemaakt, gebeurt bij mij in geen tien jaar. Hij ging op zaterdagavond rustig een biertje drinken in een aftandse kroeg, niks van plan, amper een schone onderbroek aan, en toch kreeg hij het aanbod voor een trio. Ik dacht meteen dat die vrouwen dan op zijn minst vast heel lelijk waren, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Integendeel. Waren ze dan eng gestoord? Ook niet.
Ik probeer dan nog wat onplezierige details naar boven te krijgen. Iets moet er toch mislukt zijn? Stinksokken, gebakkelei over condooms, wie kreeg de minste aandacht en werd daar woest van?
Maar of hij is snel tevreden of ik bijzonder kritisch.
Hij vertelde ooit hoe hij even snel voor sluitingstijd naar de Albert Heijn ging voor een vergeten boodschap en daar een eenzame, alleenstaande moeder ontmoette die prompt haar kinderen bij haar ouders onderbracht om S. twee dagen later pas weer het bed uit te zetten. Ook toen was er niks waarvoor hij zich achteraf kapot schaamde. Gedoucht, gegeten, gevreeën.
Alles liep gesmeerd, iedereen had evenveel orgasmes geïnd en partijen namen tevreden weer afscheid.
Niet al zijn vrienden kunnen zijn verhalen waarderen. Die zeggen dan: ‘Ja, ja, natuurlijk. Dat heb jij alleen. Maar heb je nog naar het voetbal gekeken?’ Of: ‘Hoe gaat het op de zaak?’
Dat soort onbenullige vragen zal ik hem niet stellen.
Ik vreet zijn verhalen zoals ik een bakje borrelnootjes zonder na te denken in drie minuten leeg-knauw.
‘Cindy, we gaan morgen een biertje drinken. Ik heb weer wat.’ Verheugd als een vijf-jarige op pakjesavond sta ik de volgende dag te popelen in zijn stamkroeg De Leugenaar.