Om de beurt probeerden we elkaar gerust te stellen. Ik door te zeggen dat hij toch al niet in de stemming was geweest en hij door te zeggen dat hij me nog altijd even mooi vond. Daarop zei ik dat het sowieso een wonder was dat het nooit eerder gebeurd was en hij mij weer door tot drie keer toe te zeggen dat hij me nog steeds lekker vond .
‘Dat geloof je toch wel, hè? Dat weet je toch wel, hè?’
De derde keer had ik geen zin meer om te knikken en daarna wisten we niks meer te zeggen.
Hij tikte met de afstandsbediening tegen zijn been.
‘Misschien moeten we iets gezelligs doen, zei hij. ‘Ik denk dat we een leuk speeltje voor je moeten uitzoeken.’
‘Een seksspeeltje bedoel je? vroeg ik.
‘Ja,’ zei hij. ‘Ik weet ook niet wat ik heb maar ik heb nog nooit van mijn leven zo weinig aan seks gedacht. En schatje geloof me als ik zeg dat het echt helemaal niks met jou te maken heeft.’
Als hij dat nou nog één keer zou zeggen zou ik zeker weten dat het alles met mij te maken had.
‘Misschien is het een goede afwisseling,’ zei hij, ‘jij een fijn apparaatje voor jezelf. We kunnen het dan ook een keer samen gebruiken, of ik kan naar je kijken.’
‘Ja,’ zei ik. ‘Wie weet.’
‘Kom,’ zei hij en pakte zijn schoenen onder de tafel vandaan. ‘We gaan winkelen.’
‘Gaan we naar de seksshop?’ vroeg ik. ‘Zit die hier ergens in de buurt?’
‘Ja,’ zei hij. ‘We gaan op de fiets. Doe je jas aan? Ik betaal.’
Na een kwartier wijzen, kijken en voelen, gevolgd door serieus lezen, zacht grinniken en bewonderend fluiten, ging hij dicht tegen me aanstaan.
‘Ik kan er niet meer tegen,’ zei hij fluisterend. Ik zette een design toy van zachtroze siliconen terug op de plank.
‘Sorry schatje,’ zei hij. ‘Maar ik voel dat ik er onzeker van word.’
‘Wat dan?’ Met een schuin oog zag ik dat het zachtroze ding 119 euro kostte. Ik vroeg me af of ik dat er voor over zou hebben.
‘Moet je zien wat ze allemaal voor vrouwen maken! Jullie hebben op deze manier toch geen vent meer nodig.’ Tegelijkertijd richtten we ons hoofd op en keken naar de vrouw die achter de toonbank zat en door een folder bladerde. Ik zag dat ze ons gesprek niet volgde.
‘En wat die apparaten allemaal kunnen!’ zei hij sissend. ‘Ze trillen, draaien en schudden. Ze gaan op en neer, ze maken amper geluid en ze zien er allemaal rete-strak uit. En ze zijn zo groot, veel groter dan de gemiddelde pik en zelfs nog groter dan de mijne! Altijd doen ze het en ik weet zeker dat jij zo’n ding echt heel erg fijn zou vinden. Voor je het weet doe je het alleen nog maar met zo’n nep-lul.’
Ik moest lachen maar dat durfde ik niet. Misschien moest ik hem weer geruststellen, alleen had ik daar weinig zin in.