Onhandig trokken we elkaars kleren uit en we gingen in bed liggen. Hij op mij, eventjes. Ik op hem. Na een kwartier vroeg hij of het niet lukte.
‘Nee,’ zei ik en ik kroop van hem af. ‘Iets te veel gedronken.’
‘Je bedoelt veel te veel.’
Ik ging op mijn rug liggen.
‘Blegh, ik ben misselijk.’ Ik hoestte. ‘En ik heb dorst. Maar ik heb geen zin om op te staan om water te pakken.’
‘Mag ik dan nog wel even?’ vroeg hij en ik voelde dat hij een knie tussen mijn benen zette.
‘Nee,’ zei ik. Ik duwde hem weg en ik ging op mijn zij liggen. Zelfs in het donker draaide de kamer. Ik hield de rand van het matras vast.
‘Laten we gaan slapen,’ zei ik.
‘Oké dan,’ zei hij en hij zuchtte. ‘Het jaar begint op deze manier niet echt geweldig. Ik hoop dat de rest van het jaar beter wordt.’
Ik sloeg met mijn hand in de richting van zijn hoofd, mompelde dat alles goed zou komen en ik viel in slaap.
Midden in de nacht of vroeg in de ochtend – het was in elk geval nog half donker en ik had geen idee hoe laat het kon zijn – schudde hij me wakker en hij vroeg wat er was.
‘Ik werd wakker van je omdat je aan het lachen was in je slaap, heel hard,’ zei hij met zijn stem boven mijn hoofd.
‘O ja?’ vroeg ik en ik probeerde me te herinneren waar ik over had gedroomd. Ik wist het niet. Ik gaapte.
‘Mag ik een glas water? Alsjeblieft?’ Langzaam ging ik een klein beetje rechtop zitten. Mijn hoofd bewoog ik zo min mogelijk. Hij stond op, liep de slaapkamer uit en kwam terug met een glas water.
‘Dankjewel,’ zei ik en ik dronk het glas in een keer leeg. Zacht kreunend ging ik weer liggen. ‘Weet je wat ik me nu herinner?’
‘Nou?’ vroeg hij.
‘Dat ik thuis ’s nachts ook wel eens wakker word van mijn eigen gelach.’
Hij sloeg een paar keer op zijn kussen. Ik hoorde dat hij weer ging liggen.
‘Dat iemand zo’n plezier in het leven kan hebben,’ zei hij en hij draaide zich om. ‘Ik snap er niks van.’