Lieve LS!
Vorige week ging ik voor het eerst in mijn leven naar een munch. Een maand geleden wist ik niet eens wat dat was. Voor het geval jij ook niet: Een munch is een informele sociale bijeenkomst voor mensen die betrokken zijn bij of geïnteresseerd zijn in BDSM. Munches vinden vaak plaats in een restaurant of bar, waarbij de organisator meestal een ruimte reserveert.
Het leek een soort bedrijfsborrel. Nergens bleek uit dat het een bijeenkomst was voor mensen die er een kinky hobby of lifestyle op na houden. Ik denk dat er wel zo’n zestig mensen waren. Van die mensen kende ik er twee, aan wie ik me als een drenkeling heb vastgeklampt.
Van tevoren had ik de regels gelezen en daar stond in dat het een vanilla bijeenkomst was, wat inhield dat iedereen ‘normale’ kleding droeg (wat jammer was want ik kijk graag naar mensen in uitgesproken latex kostuums) en dat het verboden was om daar de jacht te openen en of te ‘spelen’.
Voor mij was het nogal lang geleden dat ik op iets van een feestje of borrel was en dan was dit ook nog eens met onbekende mensen. Ik vond het vooral vermoeiend. Dat lag allemaal aan mij, niet aan de locatie of aan de mensen. Die lockdowns hebben me nog minder sociaal vaardig gemaakt, en de munch was bedoeld voor kinky mensen maar dan om vooral niet over kinky dingen te praten. Ehh? Hoezo niet? Juist wel had ik behoefte om over andere dingen te praten dan politiek, maatregelen, vakanties of weet ik het. Laat mij met een princess by day, slut by night praten om te checken hoe zij zich voelt na een playdate, hoe verslaafd zij is, hoe zij mentaal gezond blijft, enz enz.
Dus ondanks die vage regel was ik er wel op uit om over bdsm te praten en ik raakte aan de praat met een vrouw die er normaal, lief en zacht uitzag. Zoals ik op het nieuws altijd hoor van mannen die hun hele gezin inclusief zichzelf afslachtten dat de buren dan zeggen dat het zo’n vriendelijke en rustige man was. Deze vrouw zag aan me dat ik daar voor het eerst was en ze vroeg hoe het ging en of ik iets wilde drinken. Moederlijk lief.
Gelukkig zei ze na een paar minuten casual-chit chat-small talk dat ze de volgende dag naar een erotisch festival in België zou gaan waar ze zich vacuüm zou laten zuigen en op liet takelen. En ze liet me foto’s zien van hoe dat er ongeveer uit zou zien, ze had het al eerder ondergaan op een ander erotisch festival. Ik was onder de indruk en meteen bekeek ik haar heel anders.
Je schreef in jouw brief over Tara Dorres, een olympisch zwemster die na een break van zeven jaar terugkwam en opnieuw olympisch zwemmer werd. Ze heeft tot over de 40 gezwommen en medailles gehaald!
De docu over Dara die je aanraadde heb ik gekeken en kreeg er veel energie van. Dat het dus nooit te laat is. Als je ziet hoe jouw armen waren op de cover van je Diaries, dat alleen al is zo’n gaaf streven! Zelf ben ik altijd het gelukkigst als ik een goeie balans heb tussen mental feed (goeie boeken lezen of mooie stukken van jou, of artikelen over schrijvers in De Groene Amsterdammer) en ik genoeg tijd besteed aan body works/physical fitness.
Ben blij met Madonna in ‘mijn leven’, want ze is zoveel jaar ouder en ze blijft nasty op een goeie manier, schaamteloos, exhibionistisch en fit. Ze draagt nog steeds netpanty’s. God bless her.
Nog even over het interview dat ik vorige week had. Je brief was precies op tijd gekomen. De journaliste was geweldig en ze deed me aan jou denken. Blond, kort haar. Ongeveer jouw leeftijd. Totale voorstander van (seksuele) vrijheid, onafhankelijkheid en ontwikkeling. We hadden het over goed voor onszelf zorgen en nieuwsgierig blijven. Ze had zich helemaal herkend in mijn boek.
Op de een of andere manier wilde ik een paar keer over jou beginnen maar besefte ik dat dit mijn moment was, dat het nu ging over mijn verhaal en mijn leven en ook al ben jij een heel grote inspiratiebron, jij was ook degene die had gezegd dat als de window zich opent, je het ijzer moet smeden als het heet is. Dit was het moment dat ik het over mezelf moest hebben. So I did en het ging goed en na 2,5 uur moest ze weg (want nog helemaal terug naar Brussel) en vroeg ze of we een keer op stap zouden gaan.
Morgen komt er een (vrouwelijke) fotograaf om foto’s te maken voor bij het artikel. Ik keek op haar site en werd blij. Ook al zo’n type! Ook cool, vrij en vrouwelijk tegelijk. Heel fijn dat dit soort vrouwen op mijn pad komen. Ik denk dat jij de aanzet hebt gegeven.
Voor het interview googelde ik de naam van de journaliste en kwam op het gesprek dat ze had met Catharine Millet, twintig jaar geleden. We rekenden uit dat Millet nu 73 is. Ben erg benieuwd hoe het Millet verder is vergaan..
“The force of the words rose up within me, I had to release them, the reflex as impervious as if, having held my breath for too long, I had to start breathing again.”
Love,
Cindy