Dear R.,
Dankjewel voor je brief, erg fijn om te krijgen. Ik heb hem al een paar keer gelezen, ook omdat ik in deze brief terug wil laten zien dat ik hem echt heb gelezen, dat ik niet alleen mijn eigen shit kwijt wil, dat ik ook naar jou luister. Of in dit geval: dat ik jouw woorden met aandacht heb gelezen.
Daarom begin ik meteen over die G. waar je het over hebt. Ik had ook zo’n vriend, altijd gezellig en kletsen alsof hij een vriendin was, ondertussen polste hij elke keer hoe het met mijn relatie was en legde hij de nadruk op de nadelen ervan. Mijn klachten over die relatie vond hij natuurlijk gegrond en zette hij nog eens extra dik aan. Ondertussen hoorde ik van een gezamenlijke vriendin dat hij ervan uitging dat het heus iets ging worden tussen hem en mij. Nou, nee. Nog niet misschien. Niet in dit leven en ook niet in de volgende honderd(en).
Ik ben blij dat je zegt dat je alleen over jezelf kunt schrijven. Want ik wil ook alleen maar over jou lezen. Jij denkt dat je een decor nodig hebt. Een achtergrond, een reden, een aanleiding. Maar jouw manier van schrijven is zo lekker, voor mijn part schrijf je een boek over hoe graag je naar Curaçao wil en waarom en dat je dat dan uiteindelijk helemaal niet doet. Ik ben gewoon niet zo van een verháál, ik bedoel van een plot, of van allerlei verwikkelingen. Een goed geschreven boek lezen, in het hoofd van een ander kruipen, dat is het voor mij.
Ik snap wat dat betreft ook heel goed de fascinatie van vrouwen voor schrijvers. Ik bedoel zo’n Herman Brusselmans die net 65 is geworden maar die een vriendin heeft, een heel jonge en ook nog eens een heel knappe, dat is toch alleen omdat hij zo’n geniaal brein heeft?
Zij wil geneukt worden door zijn hersens. Hij heeft heus niet het lichaam van een 23-jarige boy die veel in de sportschool of op het voetbalveld te vinden is. Brusselmans is oud genoeg om te meuren en oud genoeg om allerlei kwaaltjes te hebben. Allemaal niet heel aantrekkelijk, maar dat maken zijn hersens ruimschoots goed.
Zelf kom ik net terug uit Leuven, ik werd daar geïnterviewd door een Belgische knap madammeke dat de ambitie heeft een eigen talkshow op de Vlaamse tv te krijgen. Ik zie het haar nog doen ook. Ter voorbereiding heeft ze nu tien vrouwen gevraagd met wie ze voor haar podcast Met De Billen Bloot in gesprek gaat over vrouwelijkheid, seksualiteit en vrijheid. Onder die tien vrouwen zitten een non, een meesteres, een transgender en ik. Geen idee hoe ze mij definieert. De vrouw die gemakkelijk over seks schrijft? Ze vroeg me wat vrijheid voor me betekent. Ik kreeg meteen hoofdpijn. Een andere vraag was of ik mezelf seksueel bevrijd voel. Ik zei heel resoluut: nee.
Seksuele vrijheid voelt misschien toch meer als dat ik mijn lul achterna zou lopen, iets wat ik niet doe. Ik ben nogal berekenend, houd met van alles rekening, wil niemand boos maken of kwetsen, ik wil niemand achter me aan hebben (wil ik wel, maar dan alleen onder mijn voorwaarden), ik wil geen verplichtingen, verwachtingen, maar ondertussen wil ik me wel geliefd voelen en begeerd, aantrekkelijk, wil ik dat mannen me willen (maar dan alleen die mannen die ik interessant vind), kortom: het komt misschien over als dat een ongebonden persoon als ik precies haar gang kan gaan en kan doen en laten wat ze wil, maar in de praktijk gaat het toch anders.
Groots en meeslepend leven, ja. Dat herken ik wel. Dat willen. Is het überhaupt mogelijk in Nederland? Is het te doen zonder te drinken? Want mijn hoofd komt toch al snel daarop uit. Overdag lezen en schrijven, yoga en meditatie, in de avond naar een levendig restaurant met aantrekkelijke mensen in de bediening, veel drank, afzakken in een kroeg met goeie gesprekken, doortrekken met drugs in een nachtclub, naar een vijfsterrenhotelkamer om los te gaan op elkaar, zes uur diepe, perfecte slaap en vervolgens fris en uitgerust wakker worden en weer vooraan beginnen.
Antwerpen, Berlijn, Parijs, Ibiza, New York, alle mensen zien er sexy uit, de belichting klopt, iedereen is het met elkaar eens, geld speelt geen rol, zorgen bestaan niet en iedereen brengt elkaar naar nog grotere hoogtes. Het klinkt hemels en vast en zeker onrealistisch. In het paradijs schijnt het saai te zijn. Het gaat vanzelf mis als alles goed is. Maar waarom? En ook al is niet alles goed, dan gaat het nog steeds mis.
Zullen we nog eens een poging doen om met elkaar af te spreken? Het prinsessenleven werpt zijn vruchten af, ik voel me al iets meer uitgerust. Maar ik denk dat je geen tijd hebt, dat je het hele weekend naar PSV bent. Zijn de maandagen nog steeds jouw schrijfdagen?
No pressure natuurlijk, maar ik mis je wel. In lijf en lendenen. Je hersens en je stem. Je zin en onzin (die heb je niet, ik bedoel: je roddels).
In blijde afwachting,
C.