Boekenclub

Goeie genade R., mijn favoriete neerlandicus,

Kun jij iets voor me regelen met je vrind/collega/maat Martijn Neggers? Ik zat het blaadje van de Vinexwijk waar ik woon door te koekeloeren en daar stond een artikel in over de boekenclub van hier. Op de foto een stuk of zes vrouwen met een boek in de hand en in het artikel de aansporing om lid te worden. Ga ik doen, dacht ik. Dan leer ik in deze wijk nog eens wat nieuwe mensen kennen, wat vast geen kwaad kan. Al heb ik soms voor mijn eigen vrienden al amper tijd dus wat moet ik eigenlijk met nieuwe mensen?

Maar ja, met deze toegankelijke intellectuelen kan ik vast over lezen en literatuur praten en misschien koopt iemand toevallig dan ook nog eens mijn boek. Want kijk dan naar deze uitlevercijfers, naar dat MIN honderdnegenennegentig. Wat de F is dit? Heeft boekhandel Hatseflats twintig dozen teruggestuurd? Moet ik straks geld gaan bijleggen? Heb jij ooit zoiets gezien of zou het typisch iets voor België zijn?

• oktober: -199
• september: 26
• augustus: 72
• juli: 90
• juni: 112
• mei: 224
• april: 609
• maart: 700

Mijn broek zakte ervanaf, ik dacht: Ik ben gedoemd. Ik moet voor altijd op kantoor blijven werken, ik zal nooit een schrijver zijn of worden want mijn boeken zijn aan welke stenen dan ook niet te slijten.
Nee, dan Martijn Neggers en zijn staat van dienst, die naar de Pels gaat met de wetenschap dat Cindy H. de volgende dag een lading kibbeling wegspoelt met echte Cola terwijl ze misschien wel over hem fantaseert.

Ik mailde naar de CEO van de boekenclub en complimenteerde haar met het artikel in het blaadje en dat het me zo geweldig leek lid van hun club te worden. Ze bedankte me en ze liet weten dat ze op 22 november hun volgende bijeenkomst hebben. Dan mag ik KOMEN KIJKEN (dat klinkt als: waffel houden en met open mond naar onze erudiete gesprekken luisteren). Het boek dat ze dan hebben gelezen is Spoetnik van Neggers.

Las jij hem? Ik nog niet en de foto op de kaft vind ik zo onsexy maar dat mag geen reden zijn daarom het boek af te wijzen. Dus ik ga Spoetnik toch lezen . Zou het niet een goeie grap zijn als ik op de bewuste avond met Neggers aan kom zetten? Dat ze hem niet herkennen en allerlei kul over zijn boek uitstrooien? En hij uiteindelijk twee van de zes vrouwen squirtend over de stukgelezen boeken in het rond laat gaan? Enz, enz.

Oftewel: ik vind het fijn dat je schrijvers in je omgeving hebt met wie je op stap gaat. Praten jullie veel over schrijven en boeken? Waar is dat Boekencafé op de Dommelstraat eigenlijk gebleven? Ik ben hartstikke fan van Voskuil en het Bureau (niet dat ik alle delen al las, ik ben daar veel te ongeduldig voor en maak mezelf wijs dat dat altijd nog kan. Net zoiets als met naar Rome gaan, ik was daar nog nooit, want denk dan dat ik zoiets beter doe op latere leeftijd al weet ik ook niet goed waarom want het is ook niet zo dat ik nu op en neer naar New York vlieg of een ticket naar Bali heb liggen).
Wel heb ik De Buurman meerdere keren gelezen en ook dat boek waarin hij Nicolien bedriegt met de sloerie van een vrouw van zijn vrind. Ben haar naam even kwijt. Misschien heet het boek Onder de huid. Maar ik zocht het net op en het heet natuurlijk Binnen de huid. Eindelijk een bietje seks in een boek van Voskuil!

Samen met twee collega’s begon ik ooit aan een verhaal dat we Het Kantoor (..) noemden. Dit naar aanleiding van de jaarlijkse kerstborrel op het kantoor waar ik toen werkte en de kerstborrel die elk jaar enorm uit de hand liep. De laatste keer dat ik er was liepen er twee mensen met weinig kleding aan oesters uit te delen (als in: doe je mond open en ik hang er een oester in die jij naar binnen slurpt). De gin-tonics waren zo straf dat ik achteraf van meerdere mensen hoorden dat ze hartkloppingen hadden gekregen. Er waren twee digitale fotocamera’s in omloop waarvan de personeelsvereniging op maandagochtend zo’n 300 foto’s moest verwijderen omdat er konten, pikken en tieten opstonden.

Dat was leuk om te doen, met drie mensen aan een verhaal werken waarin we die en die konden afzeiken en allerlei onderhuids gedoe en spanningen konden benoemen. Maar het is toch meer een ‘leuk voor als je erbij was geweest en de mensen over wie het gaat kent’ ding natuurlijk. Maar jij schrijft over De School. Over de mentrix? De moeders van je leerlingen?

Het klopt dat ik weer aan het werk ben, op een kantoor waar ik vier dagen per week naartoe fiets. Ook op de maandag! Zelfs op de maandag. Dus als jij proza aan het scheppen bent zit ik klem. Want ik heb er nu twee weken opzitten en heel eerlijk (ik woehaha van binnen als mensen dat zeggen: ‘Ik moet heel eerlijk zeggen..’ Ik moet mezelf dan altijd inhouden om te vragen wat dat betekent, heel eerlijk en wat het verschil is met gewoon eerlijk en of ze voor de rest altijd alles maar zitten te zwetsen) is het werk behoorlijk niet-boeiend, zijn de collega’s lief en sociaal maar ze nemen hun werk serieuzer dan ik ooit in staat zal zijn. Er werken slechts drie kerels dus heel veel sjans-materiaal is er niet. Het is een miljoen keer beter dan het vorige kantoor, maar toch. Van het idee dat ik er zoveel tijd en energie naartoe breng word ik opstandig, maar ik moet streng zijn voor mezelf.

Ik moet niet in de schrijf-valkuil trappen. Ik heb dit werk nodig voor de centen, maar ook voor de regelmaat. Om onder het volk te blijven, om mijn professionele en zakelijke kant te onderhouden. Maar ik fantaseer me suf over alle dagen eindeloos lezen, yoga doen en schrijven. Maar daar verdien ik niks mee en ik zou knettergek worden. Want ik herinner me dat ik me een keer een weekend in Tilburg in een air-bnb opsloot om aan mijn boek te werken en ik op maandagochtend het overtuigende gevoel had dat ik koekoek aan het worden was. Niemand gesproken, alleen maar mijn eigen gedachten en teksten. Dat bedoel ik met de schrijf-valkuil. Ergens denk ik dat het ik hele dagen, alle dagen, zou willen doen, maar… , er zijn nogal wat maren.

Deze brief is volledig en al nuchter op zondagmiddag geschreven, maar vannacht was ik een soort Snoop Dogg. Het is dus mogelijk dat teen en tander nog in mijn systeem zit.  Wanneer zie ik je, zodat je over de druïde kunt vertellen?

Met liefs,
Cindy