‘Hoe lang zijn we nu bij elkaar?’ vroeg hij.
We waren helemaal niet bij elkaar. Ik zat thuis op het balkon met mijn voeten in een bak water uit te dampen en bij te komen van tien kilometer hardlopen in minder dan een uur en hij zat te roken op het terras. Op wie hij zat te wachten had hij nog niet gezegd. Ik hoorde hem een dubbele espresso bestellen.
We hadden elkaar vorig weekend voor het laatst gezien. Toen waren we naar Utrecht gegaan en hadden daar in een hotel geslapen waar een bruiloft aan de gang was. De muziek die bij het bruiloftsfeest hoorde was zo slecht dat we door de herrie niet hadden kunnen slapen. En door de ergernis was er ook van romantiek geen sprake geweest. Toen we de volgende ochtend zwijgend en met dikke ogen in de auto zaten had ik het gevoel dat het weekend nog moest beginnen. Maar hij had werk te doen en we konden onze tijd samen niet verlengen. Hij zette me thuis af en reed toeterend weer weg. Die nacht daarop had ik lang en diep geslapen.
‘Iets meer dan een jaar, toch? Dat is nog niet zo lang. En in het begin van een relatie ben je nog niet helemaal eerlijk, dan ben je vooral nog bezig met jezelf aan te prijzen, dan doe je nog extra goed je best en laat je nog geen scheten.’
Laat het alsjeblieft altijd zo blijven, dacht ik.
‘Maar ik ga er toch wel vanuit dat jij en ik steeds meer onszelf kunnen zijn en dat we straks ook gewoon een avond naast elkaar op de bank kunnen zitten zonder iets te zeggen of dat ik eens een flinke ruft laat.’
Liever niet, dacht ik.